Car­los

(…) We rij­den een ste­nen op­rit op naar een huis van twee ver­die­pin­gen dat te­gen de berg aan is ge­bouwd. Ik ga recht­op zit­ten en kijk om me heen. Ik heb nog nooit er­gens ge­woond waar je niet mak­ke­lijk een steen te­gen de ra­men van de bu­ren kon gooien. (…)

Zo­dra we par­ke­ren komt West­ford het huis uit lo­pen. Hij is een lan­ge man met grijs haar en veel rim­pels rond zijn ogen, als­of hij zo veel heeft ge­la­chen in de loop der ja­ren dat zijn huid het niet lan­ger aankan.

Voor ik zelfs maar kan uit­stap­pen, drom­men er nog drie men­sen naar bui­ten. Het lijkt ver­dom­me wel een op­tocht van blan­ke men­sen, de een nog wit­ter dan de ander. (…)

Ki­a­ra heeft haar licht­brui­ne haar in een staart ge­bon­den en draagt een kor­te spij­ker­broek en een slob­be­rig, kots­groen T‑shirt. Het is wel dui­de­lijk dat ze zich niet heeft om­ge­kleed om mij te ver­wel­ko­men. Er zit­ten zelfs ve­gen brui­ne mod­der of smeer op haar wan­gen en handen. (…)

‘Dit is mijn vrouw, Col­leen,’ zegt West­ford, ge­ba­rend naar de ma­ge­re vrouw naast hem. ‘En mijn zoon, Bran­don. Mijn doch­ter Ki­a­ra ken je na­tuur­lijk al.’ (…)

‘Car­los, volg mij maar,’ zegt West­ford. ‘Ik zal je het huis even la­ten zien. Ki­a­ra, laat jij Alex en Brit­ta­ny an­ders je auto eens zien?’

Ter­wijl ik ach­ter pro­fes­sor Dick aan­loop, gaat de rest met Ki­a­ra mee.

‘Dit is ons huis,’ zegt West­ford. Bin­nen is het al net zo gi­gan­tisch als bui­ten, zo­als ik al had ver­wacht. Het is niet zo groot als Ma­disons huis, maar nog steeds gro­ter dan elk huis waar ik ooit in heb ge­woond. De hal hangt vol gro­te schil­de­rij­en en ze heb­ben een gave flatscreen-te­le­vi­sie aan de muur bo­ven de open haard han­gen. ‘Doe maar of je thuis bent.’

Tuur­lijk. Ik voel me hier net zo min thuis als in het Wit­te Huis.

‘Hier is de keu­ken,’ zegt hij en hij leidt me een gi­gan­ti­sche ruim­te bin­nen met een ab­nor­maal gro­te roest­vrij­sta­len koel­kast en bij­pas­sen­de ap­pa­ra­tuur. De keu­ken­bla­den zijn zwart met klei­ne steen­tjes erin die wel dia­man­tjes lij­ken. ‘Als je er­gens trek in hebt, pak het voor­al. Je hoeft er niet om te vragen.’

Dan volg ik hem een be­kle­de trap op. ‘Al­les dui­de­lijk tot nu toe?’ vraagt hij.

‘Heb je een plat­te­grond voor me?’

Hij grin­nikt. ‘Met een paar da­gen vind je hier je weg wel.’

Wed­den van niet? (…)

‘Nou, dan lijkt dit me wel een goed mo­ment om de huis­re­gels door te ne­men.’ Mijn tij­de­lij­ke voogd gaat op de bu­reau­stoel zitten.

‘Re­gels?’ Ik vrees met­een het ergste.

‘Geen zor­gen, het zijn er maar een paar. Maar ik ver­wacht wel dat ze wor­den na­ge­leefd. Ten eer­ste: geen drugs of al­co­hol. Zo­als je al weet, is het in deze stad niet moei­lijk om aan ma­ri­hu­a­na te ko­men, maar je moet clean blij­ven op last van de rech­ter. Ten twee­de: geen ge­vloek. Ik heb een zes­ja­ri­ge in huis die heel snel din­gen over­neemt, en ik wil hem niet bloot­stel­len aan scheld­woor­den. Ten der­de: door­de­weeks ben je om twaalf uur thuis, in het week­end om twee uur. Ten vier­de: we ver­wach­ten dat je je ei­gen rom­mel op­ruimt en helpt in het huis­hou­den als we dat vra­gen, net als onze ei­gen kin­de­ren. Ten vijf­de: geen tv voor je huis­werk af is. Ten zes­de: als je een meis­je mee naar je ka­mer neemt, dan hou je de deur open… je weet wel waar­om.’ Hij wrijft over zijn kin en lijkt zich af te vra­gen of hij hier nog meer re­gels aan toe kan voe­gen. ‘Dat was het wel, ge­loof ik. Nog vragen?’

‘Ja, een­tje.’ Ik stop mijn han­den in mijn zak­ken en vraag me af hoe lang het zal du­ren voor pro­fes­sor Dick zich re­a­li­seert dat ik niet te­gen re­gels kan. Wat voor re­gels dan ook. ‘Wat ge­beurt er als ik een van die klo­te­re­gels van je overtreed?’

^{Frag­ment Ge­vaar­lij­ke flirt — Si­mo­ne El­ke­les
© 2011 Mouria}