De stil­te voor de storm

Haar stil­te heeft hem ge­bro­ken. Al­leen de waar­heid kan hen be­vrij­den. Ca­ther­i­ne heeft iets zo trau­ma­tisch mee­ge­maakt dat ze niet kan – of niet wil – spre­ken. De art­sen zeg­gen dat de eni­ge weg voor­uit is om haar ver­le­den on­der ogen te zien. Vijf­tien jaar ge­le­den ont­moet­te Ca­ther­i­ne de lief­de van haar le­ven op de uni­ver­si­teit. Lu­ci­an was char­mant, aan­bid­de haar, en ze werd mee­ge­zo­gen in de he­do­nis­ti­sche, zor­ge­lo­ze le­vens­stijl van zijn rij­ke vrien­den. Ze wa­ren on­af­schei­de­lijk – tot Ca­ther­i­ne op een och­tend zon­der een woord ver­trok. Ze trouw­de, kreeg twee kin­de­ren, en was er­van over­tuigd dat ze hem ach­ter zich had ge­la­ten. Maar wan­neer ze on­ver­wachts weer met Lu­ci­an in con­tact komt, ko­men de her­in­ne­rin­gen aan hun be­to­ve­ren­de lief­des­af­fai­re in alle he­vig­heid te­rug. Ze zou­den op­nieuw dat meis­je en die jon­gen kun­nen zijn – en het dit keer goed doen. Maar daar­voor moet Ca­ther­i­ne hem ver­tel­len waar­om ze hem al die ja­ren ge­le­den ver­liet. Zij heeft met de waar­heid ge­leefd. Maar kan hij dat ook?