ga­ler street school is een plek waar com­pas­sie, on­der­wijs en mon­di­a­le con­nec­ti­vi­teit sa­men­ko­men om van onze leer­lin­gen be­trok­ken bur­gers van een duur­za­me en di­ver­se pla­neet te maken.

leer­ling: bee branch

klas: twee
do­cent: levy

le­gen­da

m     meer dan uit­mun­tend
u     uit­mun­tend
b     bij­na uitmuntend

wis­kun­de: m
bi­o­lo­gie: m
le­vens­be­schou­wing: m
maat­schap­pij­leer: m
cre­a­tief schrij­ven: m
pot­ten­bak­ken: m
taal­kun­de: m
ex­pres­sie­ve dans: m

op­mer­kin­gen: bee is een voor­beel­di­ge leer­ling. haar leer­gie­rig­heid werkt aan­ste­ke­lijk, even­als haar vrien­de­lijk­heid en hu­mor. bee is niet bang om vra­gen te stel­len. het is al­tijd haar stre­ven om een on­der­werp vol­le­dig te door­gron­den, niet slechts om een goed cij­fer te ha­len. de an­de­re leer­lin­gen vra­gen bee re­gel­ma­tig om hulp bij hun school­werk, waar­aan ze al­tijd met ge­noe­gen ge­hoor geeft. wan­neer ze al­leen werkt, is bee ui­ter­ma­te ge­con­cen­treerd. wan­neer ze in een groep­je werkt, neemt ze kalm en zelf­ver­ze­kerd het voortouw.

op­mer­kens­waar­dig is nog dat bee een ta­lent­vol flui­tis­te is. we zijn pas op een der­de van het school­jaar, maar nu al be­treur ik de dag dat bee haar di­plo­ma zal ha­len aan ga­ler street en de wij­de we­reld in zal trek­ken. ik heb be­gre­pen dat ze zich heeft aan­ge­meld bij en­ke­le in­ter­na­ten in het oos­ten. ik be­nijd de do­cen­ten die bee voor het eerst mo­gen ont­moe­ten en zelf zul­len ont­dek­ken wat een ge­wel­di­ge jon­ge­da­me ze is.

Die dag tij­dens het avond­eten liet ik de kre­ten van ‘We zijn zo trots op je’ en ‘Wat is ze toch slim’ van pap en mam ge­la­ten over me heen ko­men tot er een kor­te stil­te viel.

‘Je weet wat dat be­te­kent,’ zei ik. ‘Wat voor be­lang­rijks dat betekent.’

Pap en mam ke­ken el­kaar vra­gend aan.

‘Weet je dat niet meer?’ zei ik. ‘Toen ik naar Ga­ler Street ging, zei­den jul­lie dat ik mocht vra­gen wat ik maar wil­de als ca­deau­tje voor mijn di­plo­ma als ik de hele tijd goe­de cij­fers zou halen.’

‘Dat weet ik nog,’ zei mam. ‘Dat zei­den we zo­dat je niet meer zou zeu­ren om een pony.’

‘Dat wil­de ik vroe­ger,’ zei ik. ‘Maar nu wil ik iets an­ders. Wil je niet we­ten wat?’

‘Dat weet ik niet,’ zei pap. ‘Wil­len we dat weten?’

‘Met het ge­zin op reis naar An­tarc­ti­ca!’ Ik haal­de de fol­der te­voor­schijn die ik on­der me op de stoel had ver­stopt. Het was een fol­der van een avon­tuur­lijk reis­bu­reau dat crui­ses aan­biedt naar exo­ti­sche plaat­sen. Ik sloeg hem open op de blad­zij­de over An­tarc­ti­ca en gaf hem aan pap en mam. ‘Als we gaan, dan moet het tij­dens de kerstvakantie.’

‘Dit jaar?’ vroeg mam. ‘Je be­doelt over een maand?’ Ze kwam over­eind en be­gon de lege bak­jes van de af­haal­maal­tijd te­rug te stop­pen in de zak­ken waar­in ze wa­ren bezorgd.

Pap had zich al in de fol­der ver­diept. ‘Dan is het daar zo­mer,’ zei hij. ‘Dat is de eni­ge pe­ri­o­de waar­in je kunt gaan.’

‘Pony’s zijn an­ders erg schat­tig, hoor.’ Mam knoop­te de zak­ken dicht.

‘Wat vind jij?’ Pap keek op naar mam.

‘Komt het niet slecht uit met je werk?’ vroeg ze hem.

‘We krij­gen les over An­tarc­ti­ca,’ zei ik. ‘Ik heb alle ver­sla­gen van ont­dek­kings­rei­zi­gers ge­le­zen en ik houd mijn pre­sen­ta­tie over Shac­kle­ton.’ Ik ging ver­zit­ten in mijn stoel. ‘Ik kan het bij­na niet ge­lo­ven. Jul­lie zeg­gen al­le­bei geen nee.’

‘Ik wacht­te jouw re­ac­tie af,’ zei pap te­gen mam. ‘Jij hebt een he­kel aan reizen.’

‘Ik wacht­te jouw re­ac­tie af,’ zei mam. ‘Jij zit met je werk.’

‘O, god. Dan zeg­gen jul­lie dus ja!’ Ik sprong op uit mijn stoel. ‘Jul­lie zeg­gen ja!’ Mijn blijd­schap werk­te zo aan­ste­ke­lijk dat Room­ijs wak­ker werd en al blaf­fend over­win­nings­rond­jes om de keu­ken­ta­fel be­gon te rennen.

‘Zeg­gen we ja?’ vroeg pap aan mam on­der het ge­kraak van plas­tic af­haal­bak­jes die in de vuil­nis­bak wer­den gepropt.

‘We zeg­gen ja,’ zei ze.

^{Fragment Waar is Bernadette? - Maria Semple
© 2012 Luitingh-Sijthoff}