
Achtergrondinformatie
Uitgever: Kluitman
Oorspronkelijke titel: The Last Life of Lori Mills
Andere door mij vertaalde delen
Horrorland
Het laatste leven van Lori Mills
Max Boucherat

De elfjarige Lori is voor het eerst alleen thuis en ze heeft meteen de drie dingen gedaan die ze ABSOLUUT NIET mocht doen: 1. De verwarming op de hoogste stand gezet. 2. Een GIGANTISCHE hut in de woonkamer gebouwd. 3. Voxminer aangezet, oftewel de beste game in de geschiedenis van het universum. Maar al snel beseft Lori dat er iets mis is. Ze hoort vreemd gefluister uit het scherm komen – en even later ook bij haar in huis. Zou dat het Schaduwmeisje kunnen zijn, de griezeligste legende van Voxminer? Als de ramen en deuren beginnen te verdwijnen en haar telefoon ermee ophoudt, zit Lori opgesloten. Ze zal al haar gaming skills moeten gebruiken om te zien overleven tot haar moeder thuiskomt…
Achtergrondinformatie
Uitgever: Kluitman
Oorspronkelijke titel: The Last Life of Lori Mills
Andere door mij vertaalde delen
40
Het begon rond een uur of vijf, toen ik in de keuken zat te eten en mam zich klaarmaakte om naar haar werk te gaan. Dat was het moment dat Jesse, de oppas, belde. Hij was ziek.
Mam liep rusteloos heen en weer voor het fornuis met haar telefoon tegen haar oor gedrukt.
‘Kan je dan in elk geval even bij haar gaan kijken?’ vroeg ze. ‘Om een uur of negen?’
Er viel een stilte. Ik deed alsof ik niet meeluisterde maar nog steeds mijn kipnuggets zat te eten. Toen zuchtte mam en ze begon nog sneller heen en weer te lopen. ‘Ja, ik snap het, Jesse. Nee, nee, je hoeft je niet te verontschuldigen. Het is al goed. Ik… ik vind wel iemand anders. Beterschap.’
Ik kruiste mijn vingers onder de tafel, en mijn benen, en ook mijn tenen. Ik legde mijn vork neer, schraapte mijn keel…
Mam keek niet eens naar me. ‘Niet nu, Lori,’ bromde ze.
Ik keek haar kwaad aan. ‘Ik zei niks!’
‘Maar je wílde wel iets zeggen.’ Mam scrolde door haar lijst met contacten. ‘Ik laat je niet alleen thuisblijven, en daarmee uit. Er komt een oppas.
Maar ik wist dat we allebei precies hetzelfde dachten: waar moest ze die vinden op letterlijk het allerlaatst mogelijke moment? Alison van de overkant zat in Spanje of zoiets. En mam kon me ook niet bij pap afzetten, want pap was deze week met zijn vriendin op vakantie.
Ik zette mijn grootste pruillip-voor-noodgevallen op.
‘Mááám, ik red me wel! Ik ben bijna twaalf. Twaalf is bijna een tiener!’
‘“Bijna twaalf ” is gewoon een handige manier om te zeggen dat je pas elf bent, Lori Mills.’
‘Maar Charlie mag van haar moeder zo vaak alleen thuisblijven!’
‘Nou, helaas voor jou ben jij Charlie niet, en ik ben niet Charlies moeder.’
Maar toen snoof mam en sloeg haar armen over elkaar, terwijl ze een bezorgde blik op de keukenklok wierp.
Ik ging op mijn knieën op de grond zitten.
‘Ik zal me gedragen,’ zei ik, en dat meende ik ook een miljoen procent. ‘Ik zal er geen zooitje van maken, dat beloof ik. Ik zal mijn telefoon de hele avond bij me houden en…’
Mam stak een hand omhoog en kneep in haar neusbrug. Mijn hart maakte een sprongetje. Ik wist al wat ze ging zeggen een fractie van een seconde voordat ze het zei.
En toen zei ze het.
‘Oké. Oké, Lori. Maar… alleen voor deze ene keer. Deze ene keer.’
Ze stak één vinger op om duidelijk te maken dat ze het meende, en mijn mond viel open. Ik had haar overtuigd. Ik had haar gewoon serieus overtúígd.
Voor de allereerste keer in mijn leven zou ik het huis helemaal voor mezelf hebben!
Allerlei mogelijkheden schoten als raketten door mijn hoofd. Ik kon de tv superhard zetten! Ik kon me volproppen met junkfood, de Game Galaxy beneden neerzetten en de hele avond Voxminer spelen!
Het licht van die raketten schitterde blijkbaar in mijn ogen, want mijn moeder liet me weer aan tafel zitten om me de basisregels duidelijk te maken.
1. ‘Er staat je wat te wachten als je niet in bed ligt wanneer ik terugkom, jongedame. Ik ben om half twaalf thuis. Als ik later ben, app ik je.’
2. ‘Wat? Nee! Natuurlijk moet je vanavond gewoon in bad. Kom op, Lori!’
3. ‘Geen snacks uit de kast pakken. Daar kom ik wel achter, Lori. Ik kom erachter.’
4. ‘Geen. Rommel. Anders krijgt iemand hier volgende maand niet de nieuwste Big City Kitty-game voor haar verjaardag.’
5. ‘Ja, ik wéét dat het koud is, maar je mag de verwarming niet hoger zetten. Trek gewoon een trui aan.’
6. ‘Je mag één uur Voxminer spelen. Kijk me aan, Lori. Kijk me aan. Eén. Uur.’
7. ‘Hou je telefoon bij je. Hou hem áán.’
8. ‘O, godallemachtig… Nee, NATUURLIJK mag je niet naar de buurtwinkel. Als het huis in brand vliegt, ja, dán mag je de deur uit. Maar anders blijf je gewoon binnen.’
9. ‘De tv gaat om negen uur uit… om négen uur, Lori. En zet hem niet te hard.’
10. ‘Je mag absoluut GEEN dekenfort in de woonkamer bouwen. Als je als “bijna-tiener” behandeld wil worden, dan moet je je ook eens zo gaan gedragen.’
(Ik probeerde niet te zuchten bij die laatste regel. Als ik ouder ben, en Charlie en ik beroemde LumiTube-sterren zijn die in een gigantisch huis wonen met een enorm zwemparadijs en zevenentwintig katten, dan bouw ik zo vaak een dekenfort als ik maar wil, groter en met meer dekens dan ooit.)
Met een korte kus op mijn voorhoofd, een warme glimlach en een streng ‘Ik hou van je en ik vertróúw je’ vertrok mam een minuut later naar haar werk bij de Koopjesmarkt.
Het werd stil in huis. Het oranje licht van een straatlantaarn scheen door de ruit van de voordeur.
Er trok een tinteling door mijn huid.
Ik was alleen.
Voor de komende zes uur en een beetje was ik
helemaal
alleen.